Dat het universum bestaat, dat is voor mij geen vraag meer. Je hoeft me niet te vragen hoe dat precies zit, dat kan ik je niet uitleggen. Voor mij bestaat het gewoon. Dat voel ik aan alles.
Vorig jaar kwam ik op een kantelpunt in mijn leven. De baan die ik toen had, gaf mij geen voldoening meer. Er gebeurden steeds weer dingen waardoor ik dacht: ik wil iets anders. Maar wat ga ik dan doen?
Dat het iets met coachen zou worden was wel duidelijk, maar welke richting? Welke training of opleiding? Kan ik dat wel? Is mijn vooropleiding wel voldoende? En waar ga ik dan werken? En hoe gaat dat financieel?
Allemaal gedachten die me ervan weerhielden om de stap te nemen.
Ik heb heel wat sollicitaties geschreven op banen waarvan ik dacht dat zou een goede carrière-switch zijn. Urenlang op zoek via google naar trainingen of opleidingen. Maar alles liep op niets uit. Nu weet ik dat het universum iets beters voor mij in gedachten had.
En toen vertelde iemand me over de training ‘’Op weg naar jezelf’’ (Sabine Hess). Een mooie training voor mezelf. Weer een stukje persoonlijke ontwikkeling, daar ben ik altijd wel voor te porren. Dan had ik naast mijn baan weer iets wat me energie kon geven, omdat ik weer iets deed voor mezelf.
Toen ik naar de kennismakingsavond ging, kreeg ik een indruk hoe de training zou zijn. Ik was zo enthousiast en wist het gelijk. Dit ga ik doen. Er komt dan altijd een enthousiasme in me opborrelen en dan weet ik het gewoon. Dit is het!
Tijdens die training werd ook bekend dat er een coachopleiding zou komen. Interessant dacht ik bij mezelf. Nadat ik daar informatie over had gekregen, voelde ik het weer borrelen. Dit is echt iets voor mij. Deze weg moet ik gaan. Het vuurtje in mij is aangegaan en alleen maar groter geworden.
Dat ik dit ging doen was duidelijk. Maar hoe dan? Hoe ga ik dit allemaal combineren met mijn werk? Hoe doe ik dit financieel? Oh ja en de kinderen, wie vangt ze op tijdens de trainingsdagen? Doe ik hier wel goed aan?
Aan de ene kant wist ik zeker dat ik dit ging doen en aan de andere kant kwamen alle twijfels. Ik als hooggevoelige; je kunt je voorstellen…dit is een tornado van gedachten en emoties die maar door blijft gaan.
In die tijd las ik het boek van Gabrielle Bernstein: ‘’Het universum staat achter je.’’ (Soms zijn er van die boeken die je vaker leest en waarin je steeds weer iets nieuws ontdekt. Dit is er 1 van.)
In dat boek vertelt ze dat je het universum om een teken kan vragen. En dit heb ik gedaan. Ik wilde weten of dit alles waar ik mee bezig was of ik daarmee op de goede weg zat. Of dit was wat ik moest doen?
In een meditatie vraag je om een teken. Dit kan van alles zijn. Een dier, een symbool, een kleur, etc. Alles wat er in je naar boven komt, is goed. Je stelt je vraag aan het universum en vraagt om een teken. En dan laat je het los en is het vertrouwen op het universum. Afwachten of jij je teken in het dagelijks leven gaat krijgen. En geen teken, is ook een antwoord op je vraag.
Ik vroeg in de meditatie naar mijn teken. Bij mij ‘ploppen’ gedachten altijd binnen. Plop: een paarse auto.
Sorry hoor, maar een paarse auto? Dit bedenk ik zeker zelf, dit klopt niet.
Ik concentreer me opnieuw en ‘plop’ een paarse auto. Really, of all things? Waarom niet een lieveheersbeestje, een uil, een veer, een steen, de kleur blauw of beter een rode auto?
Ik negeer de paarse auto en doe nog een poging. Plop: een paarse auto.
Oké, inmiddels heb ik wel geleerd dat als iets voor de 3e keer binnenkomt, dat ik het dan echt zo bedoelt is.
Ik bedank het universum voor mijn paarse auto en kom weer terug uit de meditatie.
Ik blijf toch een beetje sceptisch. Tijdens het wandelen zoek ik naar elke auto die ook maar iets van paars lijkt. Maar al die auto’s neigen naar bordauxrood/paars. Aubergine-paars. Zelfs een roze. Zolang ik twijfel of dit mijn teken is, dan is dit niet mijn teken.
Op een gegeven moment geef ik het op en stop met zoeken. Wie gelooft er ook in een paarse auto?!
Tot ik tijdens het stofzuigen achter het bed, onder de gordijnen een paarse toet-toet auto vind. (voor de mensen zonder kinderen in hun omgeving, dit is erg populair kinderspeelgoed).
Ik wist het, dit is mijn teken. Paarser kan niet en het is een auto!
Dankbaar kreeg ik vertrouwen in het universum dat dit de goede weg voor mij is.
Maanden later kwam ik weer op een punt dat ik me af ging vragen of dit wat ik nu deed, allemaal wel voor mij bestemd was. Dus ik ging opnieuw in meditatie om een teken te vragen. Plop: een paarse auto.
Inmiddels had ik voldoende vertrouwen gekregen om te weten dat dit wel mijn teken moest zijn. Ook wist ik dat we de week daarvoor de hele toet-toet garage inclusief auto’s hadden weggedaan. En ik dus kon wachten op een andere paarse auto.
Zo’n controle freak als ik soms ben, keek ik aandachtig met alle autofilmpjes van onze zoon mee. Misschien zat daar wel een paarse auto tussen. Maar tevergeefs. En buiten had ook nog niemand bedacht om in een paarse auto te gaan rijden.
Tot ik op een dag de speelgoedbakken van onze kinderen ging opruimen. En ja hoor, je raad het vast al. Daar was hij weer die paarse toet-toet auto! De enige auto die niet meegegaan is naar de kringloop. Dank u universum. Ik geloof dat ik een vreugdedansje heb gemaakt toen ik hem vond.
En kijk nu. Ik werk inmiddels als coach en in mijn eigen bedrijf. Dit had ik van te voren niet kunnen bedenken, maar blijkbaar had het universum een mooi plan voor mij. Ik kreeg vertrouwen door de paarse auto.
Dus weet, dat je als je vragen of twijfels hebt, je altijd om een teken kunt vragen. En of je het teken ziet of niet, je krijgt altijd een antwoord. Het antwoord komt altijd op een moment dat je het niet verwacht.