Waarom voel ik mij anders?

Deze week had ik een coachsessie met een coachee. De sessie verliep anders dan ze had verwacht. Mij verbaasde het niet. Ik ken haar verhaal inmiddels en ik wist dat dit vroeg of laat wel aan de orde zou komen.

We begonnen met een loopbaanopstelling. Ze vertelde over haar huidige werk, de banen in het verleden, haar jeugd op school. En dat ze zich altijd erg bewust was van haar gedrag.

Het uitte zich o.a. door een bepaald gedrag tijdens de basisschool. In haar geval maakte ze veel grapjes, was haar houding in de klas niet altijd heel handig. Achter om zitten, kletsen met vriendinnen.

Tijdens de sessie bleek dat ze hier op latere leeftijd nog steeds mee kampt. Ze neemt nog steeds een houding aan. Een houding om niet op te vallen, niet anders te zijn. Maar nu merkt ze dat ze zich hierdoor ook onbewust buiten de groep plaatst. En dat maakt het werken in haar huidige team op dit moment niet altijd even prettig.

Waarom vertel ik dit? Ik werd geraakt door dit verhaal. Geraakt omdat ik zoveel herkenning in haar verhaal hoorde]. En dit is nog maar een klein stukje van haar verhaal.

Wij zijn beide HSP en ik herken het gevoel van anders zijn. Je overal bewust van zijn: Zit mijn haar wel goed? Heb ik wel de goede kleding aan? Zeg ik wel de goede dingen? Vinden ze me niet raar? Ben ik niet te anders? Hoor ik er wel bij? Ben ik wel goed genoeg?

Heb jij je wel eens afgevraagd of je HSP bent? Misschien herken je je in deze blog: ”Herken je dit?’ of doe de HSP-test.

In mijn geval uitte zich dat iets anders in mijn jeugd. Maar in de basis blijft het gevoel hetzelfde. Ik trok me meer terug. Als ik me maar stil hou dan kunnen ze ook niets van me vinden. Dan kan ik het ook nooit verkeerd doen. Ik paste me ook heel makkelijk aan. Ik had niet één vriendengroep, maar mengde me met iedereen als het nodig was. ‘Als het nodig was’, want liever deed ik dat niet dan viel ik ook niet te veel op.

Dit heb ik heel lang volgehouden, tot mijn 28e. Toen kreeg ik een burn-out. Nu ik er aan terug denk, pff.. vermoeiend zeg, je altijd maar aanpassen.

Het gebeurde inmiddels ook op mijn werk. Ik deed wat er van mij verwacht werd. Het liefst nog iets beter, zodat ik ook goed gewaardeerd werd. Op sociaal gebied deed ik altijd mee aan alle feesten en partijen. Er was een periode dat ik elk weekend op stap ging. Moe of niet, ik kon natuurlijk niets missen.

En zo zijn er nog veel dingen die ik deed, maar waarbij ik niet volledig mijzelf kon zijn. Want dan zou ik misschien opvallen. Dan zouden mensen mij anders of raar vinden.

Doordat ik hooggevoelig ben was ik daar extra alert op. Alles aan de ander en mijzelf viel mij op. De blik in iemands ogen, de mimiek in het gezicht. Waarom ze iets zeggen en er niets van menen. De onderlinge onderonsjes.

Door hulp te zoeken kwam ik erachter dat ik eigenlijk heel onzeker was. Ik zei dingen tegen mezelf zoals: Waarom doe je nou zo stom! Had je dat niet anders kunnen zeggen?! Wat denk je dat die anderen nu van je vinden en wat ze over je zeggen?! Zie je wel, je bent niet goed genoeg! En zo kan ik nog wel een blog vullen…

Inmiddels heb ik geleerd hiermee om te gaan. Door mezelf te leren kennen, mezelf te waarderen, hecht ik minder waarde aan de waardering van anderen. Want ik vind mezelf goed genoeg en niemand anders hoeft dat voor me te doen. Ik ben blij met mezelf zoals ik ben. En trots waar ik nu sta en wat ik bereikt heb.

En het belangrijkste ik ben niet raar of anders. Ik ben gewoon mezelf. Ik doe de dingen waar ik blij van word en niet omdat anderen dat van mij verwachten. Toen ik dat eenmaal door had en er steeds vaker naar ging leven kwam ik erachter hoe bevrijdend het is om alleen maar te zijn wie ik ben.

En dit is dan ook precies wat mij zo raakte tijdens die sessie. Ik ben van ver gekomen en mijn leven is voor mijn gevoel 360 graden gedraaid. Doordat ik mezelf nu waardeer kan ik ook het leven weer waarderen. Ik weet zeker dat dat voor mijn coachee ook mogelijk is!

Ik herken het punt waar ze nu staat. Ze heeft vast gedachten als: Maar hoe dan? Dat is eng! Ik zie het nog niet gebeuren. Zo dacht ik er toen over, maar beetje bij beetje ging het steeds beter. Het is een groeiproces en soms heb je iemand nodig die je op weg helpt. Maar het moment dat je meer zelf vertrouwen krijgt en je zekerder gaat voelen dat geeft zoveel rust. Je kunt jezelf zijn met al je plussen en minnen zonder dat je bang bent dat iemand daar wat van vind. Want jij vindt jezelf OK en meer is er niet nodig.

Herken jij je ook in dit verhaal en wil je hier verandering in brengen? Neem gerust contact op voor het maken van een gratis (online)kennismakingsgesprek.